02/28/2013 – 10:50
| |
Πέντε ψυχικές και νοητικές παθήσεις, ο αυτισμός, η σοβαρή κατάθλιψη, η διπολική διαταραχή (πρώην μανιοκατάθλιψη), η σχιζοφρένεια και η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), παρά τις μεταξύ τους διαφορές, μπορεί να έχουν ορισμένους κοινούς γενετικούς παράγοντες κινδύνου, σύμφωνα με τη μεγαλύτερη έως σήμερα διεθνή επιστημονική έρευνα αναφορικά με το γενετικό υπόβαθρο των ψυχικών-νοητικών ασθενειών. Η ανακάλυψη ότι, από γενετική άποψη, οι πέντε αυτές παθήσεις δεν έχουν τόσο ξεκάθαρα «σύνορα», ελπίζεται ότι θα βοηθήσει μελλοντικά στην καλύτερη διάγνωση και φαρμακευτική θεραπεία τους.
Οι ερευνητές της Κοινοπραξίας Ψυχιατρικής Γενωμικής από 19 χώρες, με επικεφαλής τον δρα Τζόρνταν Σμόλερ του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ιατρικό περιοδικό «The Lancet», βρήκαν τέσσερις περιοχές του γενετικού κώδικα που μπορεί να παίζουν ρόλο και στις πέντε ασθένειες. Αυτοί οι γενετικοί παράγοντες είναι συχνότεροι στους ανθρώπους που έχουν κάποια από τις πέντε παθήσεις, από ό,τι είναι στους υγιείς.
Ειδικά δύο γενετικοί παράγοντες αφορούν γονίδια που εμπλέκονται στη ρύθμιση του ασβεστίου στα εγκεφαλικά κύτταρα (το ασβέστιο παίζει ζωτικό ρόλο στην επικοινωνία μεταξύ των νευρώνων του εγκεφάλου). Από αυτά τα δύο γονίδια, το ένα είχε στο παρελθόν συσχετιστεί με την κατάθλιψη και τη διπολική διαταραχή και το άλλο με τη σχιζοφρένεια.
Αν και οι πέντε αυτές παθήσεις θεωρούνται ξεχωριστές, μοιράζονται ορισμένα κοινά συμπτώματα, γι’ αυτό μερικές φορές είναι δύσκολη η ταξινόμησή τους. Μια μελέτη του 2011 είχε επισημάνει γενετικές μεταβολές κοινές τόσο στον αυτισμό, όσο και στη ΔΕΠΥ. Οι αμερικανοί ερευνητές ανέφεραν ότι η νέα μελέτη μπορεί να βοηθήσει, ώστε στο μέλλον να κατηγοριοποιηθούν ξανά οι ψυχικές παθήσεις με τρόπο που να λαμβάνει υπόψη τη γενετική αιτιολογία τους.
Οι ερευνητές ανέλυσαν στοιχεία από περίπου 33.300 ανθρώπους που είχαν κάποια ψυχική-νοητική πάθηση και άλλους 27.900 ανθρώπους που δεν είχαν τέτοιο πρόβλημα. Οι επιστήμονες διευκρίνισαν ότι η μελέτη τους δείχνει μεν ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα σε αυτούς τους τέσσερις γενετικούς παράγοντες και στις πέντε παθήσεις, όμως δεν μπορεί να αποδείξει ότι κάποιος άνθρωπος που έχει έναν από αυτούς τους παράγοντες στο γενετικό υλικό του, θα αναπτύξει κατ’ ανάγκη κάποια από τις διαταραχές.
Πάντως, η νέα έρευνα, όπως είπε ο καθηγητής ψυχιατρικής του πανεπιστημίου Στάνφορντ Γιοακείμ Χολμάγιερ, επιβεβαιώνει αυτό που πολλοί επιστήμονες ήδη πίστευαν: ότι οι γενετικοί παράγοντες κινδύνου δεν είναι μεμονωμένοι για μία μόνο πάθηση, αλλά μπορούν να αφορούν ταυτόχρονα περισσότερες διαταραχές.
Ήδη ορισμένα φάρμακα είναι κοινά για κάποιες ψυχικές-νοητικές παθήσεις. Οι νέες γενετικές μελέτες στο μέλλον πάνω σε αυτές τις διαταραχές μπορεί να αποκαλύψουν νέους στόχους για καλύτερα φάρμακα «που θα στοχεύουν περισσότερο στη ρίζα της ασθένειας και θα την προλαμβάνουν», όπως είπε ο Χολμάγιερ. Τόνισε όμως ότι οι μελλοντικές έρευνες πρέπει να ρίξουν περισσότερο φως επίσης στο εάν και πώς οι περιβαλλοντικοί παράγοντες αλληλεπιδρούν με τους γενετικούς για να πυροδοτήσουν κάποια ψυχική πάθηση.
Σήμερα η επιστημονική κοινότητα τείνει να θεωρεί τις ψυχικές-νοητικές νόσους ως ένα πολύπλοκο μείγμα πολυάριθμων γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων, που μπορεί να ξεκινούν ήδη από την μήτρα της εγκύου μητέρας και να περιλαμβάνουν διάφορες εμπειρίες της κατοπινής ζωής.
«Μπορεί να υπάρχουν πολλοί δρόμοι για κάθε μία από αυτές τις ασθένειες», όπως είπε ο Σμόλερ.
Πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Heroico Desembarazo 
Οι μετωπιαίοι λοβοί συσχετίζονται με τη μνήμη εργασίας και συνδέονται με τον ιππόκαμπο. Ο ιππόκαμπος υπολειτουργεί στους σχιζοφρενείς. Επίσης, στους σχιζοφρενείς έχουν διαπιστωθεί ανώμαλες νευρωνικές δομές στους κροταφικούς λοβούς. Η ηλεκτρική διέγερση κροταφικών λοβών προκαλεί εικόνες και ήχους σαν παραισθήσεις, από τα πρώτα συμπτώματα της σχιζοφρένειας.
Η μανιοκατάθλιψη έχει σχέση με το ανοσοποιητικό και ορμονικό σύστημα που ελέγχει το στρες. Η διαταραχή σε αυτό το σύστημα συμβαίνει στους μανιοκαταθλιπτικούς.
Παράλληλα, βέβαια, πρέπει να εξετάζονται και οι περιβαλλοντικοί παράγοντες.
(από το μυστήριο του νου, Ζαρκαδάκης, σσ 74-75)
Το πρόβλημα δεν είναι το με ποιές βιολογικές διεργασίες και όργανα του σώματος σχετίζεται μια νόσος (π.χ. ότι η μανιοκατάθλιψη σχετίζεται με διαταραχή στο ανοσοποιητικό και ορμονικό υποσύστημα), αλλά το πώς πυροδοτείται και πώς εν συνεχεία παραμένει ενεργή η όλη διαταρακτική διεργασία.
Επ’ αυτού φυσικά η ψυχανάλυση δεν έχει τίποτα να πει, αλλά εξίσου τίποτα δεν έχουν να πουν ούτε και οι βιοεπιστήμες. Αμφότερες παραμένουν εντός του τυπικού «δυτικού» διαχωρισμού (κάτι που διαφέρει ριζικά από την απλή και αναγκαία λειτουργική διάκριση) μεταξύ σώματος και ψυχής, ενώ εκείνο που αξίζει και πρέπει οπωσδήποτε να φωτιστεί είναι ακριβώς η περιοχή τομής και αλληλενέργειάς τους.
Καλησπέρα,
μήπως έχεις κατά νου κάποια επιστημονική απόπειρα προς αυτή την κατεύθυνση;
Κάποια βιβλιογραφία, ή έστω κάποιο βιβλίο;
Νομίζω ότι βρήκα ένα χωρίς να το έχω διαβάσει. Το οι νέες επιστήμες του εγκεφάλου, κίνδυνοι και προοπτικές, Πολύτροπο, 2008
Πάντως, στην προσπάθειά μου να απαντήσω στην ερώτησή σου θα έλεγα ότι το περιβάλλον δεν πρέπει να υποτιμάται, όπως και το έγραψα στο 1ο μου σχόλιο. Το βιολογικό – γενετικό έχει να κάνει με μία θέση περί ορθής λειτουργίας και όχι παθολογίας. Και δεν μπορεί να παραβλεφτεί το περιβαλλοντικό. Πχ το νευρικό κύτταρο που είναι για να παράγει γλώσσα, δεν πρόκειται να το κάνει χωρίς κοινωνική επαφή, χωρίς να ακούσει λόγο από τον άλλο. Το υποκειμενικό και η ιστορία του είναι αυτό που θα μπορεί κάποιες φορές δημιουργεί την πυροδότησή μίας νόσου.
Πρέπει να υπολογιστούν ταξικές, πολιτισμικές ανισότητες, το έμφυλο,κοινωνικές δομές, καθώς και ο ιστορικός χαρακτήρας κάθε επιστήμης και ο διαχωρισμός μεταξύ τους και κατηγοριοποίησή τους.
Τώρα, αν δεχτούμε ότι οι νευρώνες, τα κύτταρα, οι δομές τους δημιουργούνται κατά την αλληλόδραση με το περιβάλλον, και τα ίδια αυτά είναι επεξεργαστές πληροφοριών από τη μικρότερή τους μονάδα ακόμα όπως οι μικροσωληνίσκοι ΜΤ’s, τότε ο δυισμός ψυχής-σώματος χάνεται και το «πνεύμα» γίνεται ιδιότητα της φύσης.
Σε αυτό το πλαίσιο η αλληλόδραση δημιουργεί στη διαδικασία της νέες συνδέσεις που μπορεί να είναι αποτελεσματικές ή όχι, ώστε το πρώτο να θεωρείται λειτουργικό (ομαλό) και το 2ο όχι.
Για παράδειγμα φαίνεται να υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο που επιδρά ως ελκυστής της συνείδησης. Στο κρίσιμο σημείο συμβαίνει μία κβαντική κατάρρευση που συμβάλλει στην ανάδυση της συνείδησης. Η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον μπορεί να επηρεάζει τη λειτουργία της σταθερότητας της συνείδησης ώστε να δημιουργούνται καταστάσεις παθολογικές. Η απώλεια της συνείδησης εκβάλλει σε μία άβυσσο άναρχων ερεθισμάτων. Η θεραπεία όπου δυνατή θα μπορεί να έχει σχέση με την αλλαγή του περιβάλλοντος ή με φάρμακα, που θα επαναπρογραμματίζουν τους νευροδιαβιβαστές στις συνάψεις των νευρώνων.
Συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση στο ερώτημά σου.
Ρίξε μια ματιά εδώ:
http://learninggnm.com/documents/firstlaw.html
Έχει πολύ ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από κάποιες ιδεολογικές εμμονές του γιατρού που ανακάλυψε αυτή τη διασύνδεση ψυχικού παράγοντα-εγκεφάλου-σωματικών οργάνων.
Είναι προς την κατεύθυνση αυτού που σου είπα, ότι το θέμα δεν είναι τόσο το να περιγραφτεί τι γίνεται άπαξ και ξεκινήσει μια διαταραχή (οπωσδήποτε αυτό χρειάζεται να γίνει προκειμένου να έχουμε την απαραίτητη εικόνα τόσο για τη διαφοροδιάγνωση όσο και για την νοσηλευτική αντιμετώπιση), όσο το γιατί αυτή ξεκινάει, τι την πυροδοτεί και την κρατάει σε ενεργή κατάσταση.
Πιστεύω ότι δίνει κάποιες ιδέες και για τις περαιτέρω επισημάνσεις σου.
Ωραία θα το δω. Αυτός βέβαια φτάνει στο σημείο να πει οτι αν έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση ύστερα από σοκ … Παθαίνεις καρκίνο !!! Από λογική άποψη αν το δεις δεν υπάρχει τέλεια επαγωγή.
Όχι, δεν λέει αυτό! Πάρα πολύ τηλεγραφικά, λέει:
1) Τα διάφορα όργανα του σώματός μας, οι ιστοί του, οι μύες, τα οστά, κ.λπ., αναπτύχτηκαν κατά τη διάρκεια μιας εξελκτικής πορείας σε συνάρτηση με προκλήσεις του ζην, που έπρεπε να απαντηθούν. – Πολύ λογικό, νομίζω.
2) Η ανάπτυξη αυτή δεν έγινε στα κουτουρού αλλά συστημ(ατ)ικά με (πολύ σχηματικά μιλώντας) «κεντρικό υπολογιστή» αυτής της βιοσυστημικής διοργάνωσης τον εγκέφαλο (μυελός εγκεφαλικό στέλεχος, παρεγκεφαλίδα, ημισφαίρια). – Επίσης λογικό.
3) Επομένως υπάρχει διασύνδεση ανάμεσα στα επιμέρους όργανα του σώματος, τις διάφορες περιοχές του εγκεφάλου και τις σχετικές με αυτές απαντήσεις που διοργάνωσε το έμβιο ον-άνθρωπος απέναντι στις επιμέρους προκλήσεις. – Λογικότατο.
4) Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος βρεθεί αιφνιδίως σε μια οξεία συγκρουσιακή κατάσταση για την οποία είναι απροετοίμαστος, δηλαδή δεν διαθέτει ο ίδιος επεξεργασμένη απάντηση, τότε στην περιοχή του εγκεφάλου η οποία σχετίζεται με το «θέμα» εκδηλώνεται ενός είδους (πάλι πολύ σχηματικά) «βραχυκύκλωμα» με αποτέλεσμα την άμεση έναρξη διαταρακτικής διαδικασίας στο αντίστοιχο με αυτήν όργανο (αφού τα τρία αυτά πεδία συνδέονται άμεσα). – Νομίζω ότι κι αυτό είναι λογικό.
5) Τέλος, αν οι απαντήσεις στις προκλήσεις συνιστούν ως σύνολο τη λεγόμενη ψυχική σφαίρα στο είπεδο του Είδους, στο επίπεδο του Ατόμου σημασία έχει το πως το ίδιο θα «χρωματίσει» την αιφνίδια σύγκρουση που υπέστη, δηλαδή με ποιά επιμέρους περιοχή απαντήσεων θα τη συνδέσει, διότι από εδώ θα πυροδοτηθεί η διαταρακτική διαδικασία στην αντίστοιχη περιοχή του εγκεφάλου και το αντίστοιχο όργανο: πχ μια ξαφνική απολυση, ένας θα τη βιώσει ως απειλή πείνας, άλλος ως απόρριψη του κοινωνικού ρόλου του, κ.ο.κ., με αποτέλεσμα την πυροδότηση διαφορετικών διαδικασιών.
Αυτός είναι πολύ πολύ γενικά ο καμβάς. Καλή μελέτη!
One single DHS can impact more than one brain area, resulting in multiple “diseases”, such as multiple cancers, erroneously called metastasis. For example: If a man unexpectedly lost his business and the bank takes all his assets, he can develop colon cancer as a result of an “indigestible morsel conflict” (“I can’t ‘digest’ this!”), liver cancer as a result of a “starvation conflict” (“I don’t know how to provide for myself!”), and bone cancer as a result of a “self-devaluation conflict” (a loss of self-esteem). With the resolution of the conflict all three cancers will go into healing at the same time.
Ευχαριστώ για το χρόνο σου που τα έγραψες αυτά για μένα.
Το παραπάνω απόσπασμα μου φάνηκε δύσκολο να χωνέψω κι ας περιορίζεται στο μπορεί «can» και στο υποκειμενικό
Από τη βίκι αυτό αξίζει να σημειωθεί:
Hamer purports that his method is a «Germanic» alternative to mainstream clinical medicine which he claims is part of a Jewish conspiracy to decimate non-Jews.
Όπως και να έχει -και παρ’ όλο που γνωρίζω από τον Τόμας Κουν τους ρεαλιστικούς όρους υπό τους οποίους προχωρεί η επιστήμη-, θεωρώ ως δεδομένο ότι η ερευνητική διάθεση στο επιστημονικό πεδίο, χωρίς να αναμένει πλήρεις και ολικές αλήθειες, εστιάζει στο εάν ο πυρήνας μιας πρότασης διαθέτει λογική, όπως και στο κατά πόσο (και υπό ποιους όρους) μπορεί να διακριβωθεί πειραματικά, και δεν εξατμίζεται μόλις συναντηθεί με τις πρώτες αδόκιμες, ακατανόητες ή και λανθασμένες διατυπώσεις του υπό έρευνα έργου, ούτε επηρεάζεται καταλυτικά από τις ιδεολογικές εμμονές του επιστήμονα που το προτείνει και που όχι σπάνια είναι πραγματικά (όπως στην εδώ περίπτωση) για τα σκουπίδια.
Ευχαριστώ κι εγώ για το χρόνο σου.
Οκ Να σαι καλά.
Πολύ »διαλεκτική» η απάντηση στις προκλήσεις και τις συγκρουσιακές καταστάσεις με αναδύσεις. Βλέπουμε ένα διαλεκτικό problem solving συνεχώς σε έργα όπως του Κουν, του Lakatos (που χαρακτηρίζει ο ίδιος διαλεκτική τη διαδικασία αρχική εικασία/θεώρημα-αντιπαράδειγμα-νέα εικασία), του Piaget και πολλών πολλών άλλων. Αυτό το problem solving είναι η πιο διαλεκτική πλευρά της »συστημικής» θεωρίας. Επιβεβαιώνει και τη θέση του Χέγκελ για την αλήθεια ως υποκείμενο-διαδικασία που κατασκευάζεται ξεπερνώντας εμμενείς αντιφάσεις. Η αμεσότητα της όλης διαδικασίας (Ιδέας) είναι στον Χέγκελ η Ζωή. Ο Hyppolite συνδέει Χέγκελ και Μπερξόν στο σημείο αυτό. Όσον αφορά τον Μπερξόν, ζήτησε την μετατόπιση της έμφασης στη μελέτη των έμβιων από την »ανάγκη» στο »πρόβλημα».