Πώς κάποια θεωρητική αριστερά είναι κεκαλυμμένος φασισμός.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, τονίζει η Susan Buck-Morss, είναι ένας homo autotelus, προκύπτει από παρθενογένεση, γεννιέται, όπως υποστηρίζει ο Eagleton, από την ίδια του την ουσία. Η αυτογένεση αυτή είναι από τους κυρίαρχους μύθους της δυτικής πολιτικής σκέψης και εκβάλλει στη ναρκισσιστική αυταπάτη του ολοκληρωτικού ελέγχου. Το αυτογενετικό ον, μπορεί να δημιουργήσει τον κόσμο όπως αυτό θέλει, σύμφωνα με ένα καταδικό του σχέδιο. Έχουμε να κάνουμε με ένα ον αυτο-περιεχόμενο, που δεν επηρεάζεται από τις εξωτερικές αιθσθητηριακές αντιλήψεις. Έτσι, γίνεται ασφαλές από κάθε εξωτερικό έλεγχο καθώς στερείται κάθε αισθητηριακής ευαισθησίας. Εγκαταλείποντας τις αισθήσεις, πρέπει να σημειωθεί, ότι εγκαταλείπει και το φύλο. Και στη θέση του φύλου, περίοπτη θέση έχει ο φαλλός προς αντικατάσταση του ευαίσθητου πέους, δίχως να συζητιέται καν η περίπτωση πρωτοκαθεδρίας του γυναικείου οργάνου.

Σύμφωνα με τον Cassirer, ο Kant προτείνει το μοντέλο/πρότυπο του πολεμιστή, που είναι απελευθερωμένος από την αισθαντικότητα. Ομοίως, ο Heidegger επαινεί τη Mannesaesthetik του Nietzsche, επαινεί δηλ. τη φαντασίωση του φαλλού, αυτή τη»μαγική  τέχνη της ex nihilo δημιουργίας».

Για τον Carl Schmitt, αυτή η ιδέα της ex nihilo αυτοδημιουργίας είναι ενάντια σε κάθε ιδέα καθεστωτικού νόμου που έχει το γνώρισμα του αντιηρωισμού. Ως εχθρός τού νομικού θετικισμού, προβαίνει σε έναν βιταλισμό σε βάρος κάθε νομικού καθεστώτος.

«Στην εξαίρεση της δύναμης της αληθινής ζωής σπάει η κρούστα ενός μηχανισμού που έχει καταντήσει ναρκωμένος από την επανάληψη» (Πολιτική Θεολογία). O Scmitt επαινεί τον Μουσολίνι επειδή αντικαθιστά τη Δημοκρατία με το Μύθο – με την άλογη δύναμη του εθνικού μύθου.

Αν ανατρέξουμε στη σκέψη του Ντεριντά, θα διαπιστώσουμε πως με την κριτική του στο λογοκεντρισμό η Δικαιοσύνη είναι αυτή που είναι πέραν κάθε υπολογισμού, πέραν οιασδήποτε μορφής οικονομίας. Δικαιοσύνη είναι το μη-αναπαραστάσιμο. Η ντεριντιανή Δικαιοσύνη είναι αντι-θεσμική. Είναι μη-αναγώγιμη σε κάθε υπολογιστική απόπειρα, μοιάζει με μία «απόλυτη καθαυτή αλλότητα». Για τον Schmitt αλλά και τον Derrida οι θεσμοί , οι νόμοι δεν αυτοθεμελιώνονται. Είναι όπως λέει και ο Heidegger χωρίς θεμέλιο (Ab-grund). Και για τους δύο, η απόφαση επισυμβαίνει ex nihilo (Wolin Richard). Σε αντίθεση με την οντολογική κατωτερότητα της νόρμας, η Εξαίρεση έχει έναν καθαρκτικό χαρακτήρα αγνής βίας. Η νόρμα καταστρέφεται από την Εξαίρεση. Στον Ντεριντά, η ιδέα της Δικαιοσύνης έχει ένα μυστικό χαρακτήρα θεοφανείας.

Εδώ, ο Ντεριντά προσεγγίζει τον πολιτικό μεσσιανισμό του Walter Benjamin. Η θεϊκή Βία του Μπένγιαμιν  είναι καθαρά επαναστατική που αποβλέπει στον αφανισμό του δικαίου. Αποδέχεται την ιδέα περί  προλεταριακής γενικής απεργίας του George Sorel που με τη σειρά του εισάγει μία μεσσιανική πολιτική στην επαναστατική πολιτική. Ο Benjamin βρήκε στον Sorel την αντισυμβατική καθαρότητα της επαναστατικής βίας ως ιερώτατο σκοπό στον εαυτό του. (Τώρα, αν ο Benjamin τείνει να συσχετιστεί με τον Lenin, νομίζω πως ο γάμος αυτός γίνεται μόνο αν χαρακτηρίσουμε τον Lenin ως επαγγελματία επαναστάτη, εκπρόσωπο ενός μίσους απαθούς, προαγωγού μιας απόλυτης εχθρότητας (Recalcati). Αξίζει να τονιστεί ότι ο Μουσολίνι συνδυάζει Λένιν και Νίτσε για να μιλήσει για τον υπεράνθρωπο που ξέρει μόνο από επανάσταση. Ό,τι υπάρχει πρέπει να καταστραφεί. Λόγω της αδυναμίας του προλεταριάτου, το Κόμμα αναλαμβάνει να καταστρέφει οτιδήποτε αστικό.  Για τον Ντούτσε, ο εθνικισμός αντί για το σοσιαλισμό, μπορεί να αναλάβει αυτή την επαναστατική μάχη). Ομοίως με τον Μπένγιαμιν, και ο Derrida υιοθετεί αυτή τη θέση, ότι δηλ. η γενική απεργία δημιουργεί μία επαναστατική κατάσταση σε βάρος του δεδομένου νόμου. Η γενική απεργία είναι η ίδια η αποδομητική πράξη. Βέβαια, δε γλυτώνει από το να το παίξει επαναστάτης του καναπέ, καθώς αποδέχεται ότι ίδια επαναστατικά αποτελέσματα θα έχει και ένας ιός στο διαδίκτυο. Έχουμε έναν «cyberspace Bakunin» (Wolin).

Με τον ίδιο τρόπο , Baudrillard και Guy Debord, μας εναποθέτουν σε μία «νεο-οργουελιανή εποχή μιας σημειο-τεχνολογίας» (Wolin) όπου το σημείο και ο κώδικας εξαφανίζουν το υποκείμενο. Στον Debord, παρόλη τη γόνιμη κριτική ενός κόσμου που περιγράφεται ως «πελώρια συσσώρευση θεαμάτων» η πρότασή του είναι μία επαναστατική εικονομαχία διαλυτική όλων των θεαμάτων, μια «ουσια-στική» ορατή εκδήλωση του επαναστατικού προτάγματος (Perniola).

Συμπερασματικά, η εναντίωση στο λόγο υπέρ μιας μυθικής άλογης δύναμης αυτοδημιούργητης ex nihilo, αγγίζει όχι μόνο το ναζισμό και το φασισμό, αλλά το σταλινισμό, μαοϊσμό, όπως και πρωτοποριακούς φιλοσόφους όπως τον Derrida με την αποδομητική πράξη, τους Lyotard, Deleuze-Guattari με την πρωτοκαθεδρία της ηδονής έναντι του λόγου, τους Lacan, Zizek με την έρημο του Πραγματικού, τον Heidegger με την αθεμελίωτη άβυσσο κά.