Η Δημοκρατία είναι ένα μάτσο κλεφτών και διαφθορέων. Δεν εξασφαλίζει ούτε την ειρήνη ούτε την εσωτερική συμφιλίωση. Εξάλλου, προωθεί ατομικιστικές προοπτικές και αδιαφορίας με τα ανθρώπινα δικαιώματα που στηρίζει.
«Έχουν ένα θετικό ρόλο να παίξουν, σίγουρα, αλλά πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι δημοκρατικοί μηχανισμοί αποτελούν μέρος μιας αστικής-κρατικής μηχανής που έχει σχεδιαστεί για να εξασφαλίζει την απρόσκοπτη λειτουργία της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Ο Μπαντιού είχε δίκιο όταν έλεγε ότι το όνομα του μεγαλύτερου εχθρού σήμερα δεν είναι ο καπιταλισμός, η αυτοκρατορία, η εκμετάλλευση ή οτιδήποτε τέτοιο, αλλά η δημοκρατία: είναι η ‘δημοκρατική ψευδαίσθηση’, η αποδοχή των δημοκρατικών μηχανισμών ως το μόνο θεμιτό μέσο για την αλλαγή, που εμποδίζει μια γνήσια μεταμόρφωση στις καπιταλιστικές σχέσεις.» Το τοπ-μόντελ της φιλοσοφίας Ζίζεκ από μετάφραση της aixmi.wordpress.com.
Δεν πρόκειται για οικουμενική αξία, αντίθετα χρησιμοποιείται υπέρ του ιμπεριαλισμού. Ή ακόμα καλύτερα, είναι ο ιμπεριαλισμός. Δεν εξασφαλίζει την ανθρώπινη ανάπτυξη, δεν εξασφαλίζει ένα σοφό λαό, ούτε και μία οικονομική ανάπτυξη.
Από την άλλη βέβαια, η Δημοκρατία λειτουργεί ως υπόσχεση. Προϋποθέτει την ικανότητα να επιδιώκουν να ζουν οι άνθρωποι αρμονικά, να απαλλαχθούν από μία Πρώτη Αρχή, από κάποιον Θεό, από την Πρόοδο, ή το Κόμμα , τον Ηγέτη, ή το Έθνος.
Είναι υπόσχεση μιας αυτοδιαχείρισης, μία διαρκή δυνατότητα καλλιέργειας της κριτικής, ανάπτυξης της πίστης ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει μέσω της ατομικής και συλλογικής δράσης. Είναι δηλ. μία εμπειρία της πίστης. Ωθεί τους πολίτες της να αμφισβητούν τις ισχύουσες κοινωνικές θέσεις, τον ηγεμόνα, τον αρχηγό κόμματος.
Η Δημοκρατία υπάρχει από τη στιγμή που ο άνθρωπος αρχίζει να μιλάει σαν ον αυτού του κόσμου, και ευδοκιμεί εκεί όπου υπάρχει σεμνότητα. Αν εδράζεται στη σεμνότητα, τότε δε δικαιολογείται ούτε νομιμοποιείται λόγω μιας κάποιας ιερής ανωτερότητας. Όμως, μέσα σε αυτήν μπορεί να καταπολεμηθεί η αλαζονεία, η διαφθορά και η εξαπάτηση. Σε αυτήν αμφισβητείται ότι ο λαός είναι κάτι το ενιαίο, χάνονται οι μεταφυσικές ιδιότητες μπορεί να συμβάλει στην αποκέντρωση της εξουσίας.
Ακριβώς, η Δημοκρατία είναι θεμιτή για όσους πιστεύουν στην «Πτώση του Ανθρώπου» (C.S.Lewis, 1898-1963, στο Γιατί Δημοκρατία, του John Keane).
Φυσικά οι Χρυσαυγίτες και κάθε λογής φιλόσοφοι δεν έχουν δίκιο, όταν πονηρά ταυτίζουν τη Δημοκρατία με κάτι κακό. Αυτοί έχουν στο νου τους μια ιδεατή μορφή Δημοκρατίας «γνήσια» και «αυθεντική». Δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει κάτι τέτοιο. Ακριβώς, αυτό που δεν είναι η Δημοκρατία είναι η υλοποίηση ενός ιδεώδους. Η Δημοκρατία παραμένει ζωντανή, όταν έχει συνείδηση του ατελούς χαρακτήρα της.
Heroico Desembarazo 
http://www.filosofia.gr/forum/viewtopic.php?t=4025&start=0
http://dexiextrem.blogspot.gr/2012/11/blog-post_8740.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/Rnkws+(%CE%94%CE%B5%CE%BE%CE%AF+%CE%95%CE%BE%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BC)
Άιντε και η λεβεντογέννα Κύπρος που ήταν τσαμπουκαλού, θα παιρνε δάνειο από τον Πούτιν και ξύσε μας τα @@ ! Πόσο φαιδροί όσοι αναπαράγουν τέτοιους εθνικούς μύθους!
Με φίλο που συζητούσα, σύμφωνα με τον Karatani, η επόμενη επανάσταση έρχεται το … 2037!
Είχαμε όλους τους άλλους μαρξισμούς, τώρα έχουμε και αστρολογικό μαρξισμό!
Αριστοτέλης και Πλάτων είχαν ήδη συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος δεν πείθεται εύκολα. Ο λόγος δεν αρκεί για να μεταπειστεί ο άλλος. Για αυτό και στρέφονται στην εκπαίδευση και στη συνήθεια που μπορεί να αποκτήσει το παιδί ως προς τις μόνιμες συμπεριφορές. Η τάση για … ως μόνιμο εσωτερικό κομμάτι του εαυτού (έξις) ανάλογα με την περίσταση που καθορίζεται και από άλλους παράγοντες της συγκυρίας(Αριστοτέλης).
Ομοίως και ο Πλάτων βλέποντας και από τις προσωπικές του εμπειρίες, εφόσον δεν έβλεπε ότι επρόκειτο να βρεθεί ο φιλόσοφος-βασιλεύς, έπεσε ένα επίπεδο πραγμοποίησης του ιδανικού γράφοντας τους νόμους και προτείνοντας ένα μεικτό πολίτευμα. Στους νόμους στρέφεται στον κόσμο, δεν υπάρχει διαχωρισμός σε τάξεις, όπως στην Πολιτεία. Η έμφαση είναι στην αρετή, πρόκειται για κοινό παρονομαστή στο έργο του Πλάτωνα.
Και στους δύο φιλοσόφους λοιπόν, η αρετή είναι βασικός σκοπός.
Θεωρώ λοιπόν προβληματικό να μένει κάποιος στην αποσπασματική παρουσίαση του Πλάτωνα προκειμένου να προσαρμόσει τον Πλάτωνα στα δικά του συμφέροντα ή στις δικές του θεωρίες και να κολλάει τόσο εύκολα μαζί με μία καπιταλιστική ανάπτυξη, με τον αναρχισμό ή το μαοϊσμό.