Κάποτε ο Βούδας που στεκόταν ο ίδιος πέρα από το θεϊκό και το ανθρώπινο, έκανε μία ομιλία στους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί γύρω του. Άμα τελείωσε την ομιλία του, ένας ακροατής σηκώθηκε και του είπε : μας μιλάς αφ’ υψηλού, είσαι ένας ταχυδακτυλουργός των λόγων, είσαι αινιγματικός, σκοτεινός, τυχοδιώκτης και απατεώνας. Όλα αυτά που μας λες είναι δυσνόητα, δεν είναι αληθινά, δε δίνεις απάντηση σε τίποτα, μας κοροϊδεύεις. Και ο Βούδας του απάντησε ήρεμα : ναι, έχεις κι εσύ δίκιο παιδί μου, κι εσύ είσαι Βούδας.
Και ο πεφωτισμένος λυτρωτής πρόσθεσε χαμηλόφωνα και μ’ ένα συγκρατημένο και σχεδόν αδιόρατο χαμόγελο: και ο Βούδας είναι μάταιος, όπως και η ζωή και οι αλυσιδωτές αναγεννήσεις-μετενσαρκώσεις ή μετεμψυχώσεις της, που πέρα από κάθε επιθυμία, μπορούν να βρουν το οριστικό τους τέλος.
Από ομιλία του Αξελού.
Heroico Desembarazo 
αφού το κατάλαβες κι αυτό!
πίσω απο τον Πλωτίνο παραμονεύει αυτός, χωρις να ισχύουν απαραίτητα οι υποθέσεις για «επιρροές»
Φίλε,
στην ίδια του την ομιλία ο Αξελός λέει «ούτε ο βουδισμός ούτε το ζεν είναι η πρώτη ή η τελευταία λέξη. Πρώτη και τελευταία λέξη δεν υπάρχει και δεν είναι δυνατό να υπάρξουν»
Και ένα λινκ από τη φίλη Καρίνα που την ενέπνευσε το ανέκδοτο:
http://8apeiro.blogspot.com/2011/10/rakis.html
Νομίζω τα λες καλά..το δύσκολο είναι να συμφιλιωθούμε με την απειρία, χωρίς μεγαλομανίες αλλά ούτε και με υποτακτική ταπεινότητα..