Το να έχω δικαίωμα για κάτι δεν μπορεί να είναι αυταπόδεικτη αλήθεια.
Αν για παράδειγμα, βλέποντας μία τούρτα επιθυμώ να την φάω και έχω δικαίωμα να την φάω, θα την φάω. Τι γίνεται όμως αν το συγκεκριμένο γλυκό έχει δηλητήριο; Η επιθυμία μου δε θα άλλαζε αν είχα αυτή τη γνώση; Και άρα η λανθασμένη επιθυμία ως δικαίωμα για να είναι ορθή δε θα ζητούσε να βρίσκεται σε μία ιδανική κατάσταση όπου γνωρίζουμε τα πάντα; Γιατί, για να πάρω μια ορθή απόφαση, το ιδανικό θα ήταν να γνωρίζω τα πάντα για εμένα αλλά και για τον όποιον άλλον, ο οποίος πρόκειται να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών μου.
Μια τέτοια όμως αναλυτική-λογική αρχή δείχνει πως τα δικαιώματα δεν μπορούν παρά να θεμελιωθούν σε μια συνεπειοκρατική βάση. Ειδάλλως, ως αυταπόδεικτες αλήθειες τα δικαιώματα είναι ελλιπή σε γνώση και στηρίζονται σε λάθος και αλληλοσυγκρουόμενες επιθυμίες.
Το λογικό αυτό κριτήριο της απόλυτης γνώσης καλεί τους πάντες όχι μόνο να γνωρίσουν αλλά και να βιώσουν τις ανάγκες των άλλων χωρίς την πλάνη των ατομικών ορίων αλλά στη βάση της ανθρωπότητας εν συνόλω.
Για περισσότερα βλ. Arnold Zuboff, a justification of moral value
Heroico Desembarazo 