Η μεσαία τάξη είναι ό,τι θες εσύ να είναι

Το να ορίζεις όπως θες μία έννοια όπως τη μεσαία τάξη, τίθεται θέμα της ορθότητας μιας προσωπικής γνώμης. Το να λες ό,τι θες επικαλούμενος το φιλελεύθερο δικαίωμα της προσωπικής γνώμης διαχωρίζει τον κόσμο σε προσωπικές απόψεις που δε θέλουν να επικοινωνήσουν: » γνώμη μου είναι…».
Η δόξα λέει ο Barthes είναι αυτοερωτική και διαχέεται ως λόγος «πλατυρρημοσύνης που εμφωλεύει στην απλή πράξη ομιλίας για οποιοδήποτε θέμα» (Gérard Miller). Η γνώμη εύκολα από αδιάφορη για την άλλη γνώμη γίνεται επιθετική και θέλει να επιβληθεί. Αφήνει τις ευγένειες. Είναι σαν τα συμπόσια à la Maupassant όπου «οι τελευταίοι τρόποι ευγενείας υποχωρούν, οι συνδαιτημόνες, πετώντας σακάκια και γραβάτες, δε νοιάζονται πια να κρύψουν τους λεκέδες κρασιού ή λίπους που στολίζουν τα πουκάμισα τους και αποκαλύπτουν εν τη ρύμη ενός χυδαίου χωρατού ανάμεσα σε δύο ρεψίματα τη μαυρίλα της ψυχής τους»(περ.αλήθεια τ.2, σελ. 88 ). Εύκολα έτσι ξεχνιέται πως υπάρχουν πρόσωπα με ευθύνη που αυτό που λένε έχει και συνέπειες.
Βέβαια σε αυτό συνέβαλε και η μεταμοντέρνα σκέψη που είναι περισσότερο λογοτεχνικό παιχνίδι έτσι ώστε η κριτική υπεραντίδραση τελικά να μετουσιώνεται σε ακίνδυνη παράθεση γνωμών που απορροφώνται από και ενδυναμώνουν τις κυρίαρχες συνήθειες. Ενδεικτικά, σώματα χωρίς όργανα υπάρχουν αλλά για όσους κατέχουν το χρήμα. Που λέει κι ο Jappe μπορεί να μην το ισχυρίζονται φανερά οι Deleuze – Guattari, αλλά πρόκειται για τα μικρά γράμματα του «συμβολαίου» που δεν τα διαβάζει και κανείς.

Advertisement