Μία «υπεράσπιση» της αριστοτελικής έννοιας της φυσικής δουλείας

Αν η αριστοτελική έννοια της φυσικής δουλείας οριστεί με πολιτικούς-πολιτειακούς όρους τότε ο φύσει δούλος είναι αυτός που δεν μπορεί να αναπτύξει τα βασικά γνωρίσματα της ενάρετης και πολιτικής ζωής. Υπ’ αυτή την έννοια, η φυσική δουλεία δεν είναι ένας βιολογισμός αλλά εξαρτάται και καθορίζεται από το κοινωνικό,πολιτικό,πολιτειακό πλαίσιο που διαπαιδαγωγεί τα μέλη του.
Μεταφέροντας τα παραπάνω στο σήμερα, μπορούμε να ισχυριστούμε πως οι σημερινές σχέσεις ενοικίασης ανθρώπων τους στερεί τη δυνατότητα να αναπτύξουν έναν πλήρη εαυτό με την αριστοτελική έννοια. Βασικό γνώρισμα του human rental είναι η παράδοση του εαυτού στον εργοδότη που απαιτεί ό,τι θα απαιτούσε από ένα μηχάνημα. Έτσι ο εργαζόμενος απαλλάσσεται από την προσωπική ευθύνη των πράξεών του και δεν οικειοποιείται τους καρπούς της εργασίας του.
If the Aristotelian concept of physical slavery is defined in political-polity terms, then the natural slave is the one who can not develop the basic traits of virtuous and political life. In this sense, physical slavery is not a brut naturalism, but depends on and is determined by the social, political, polity context that educates its members.
In contemporary terms, we can claim that today’s relationships of hiring people deprive them of the ability to develop a complete self in the Aristotelian sense. The basic feature of human rental is the delivery of the self to the employer, which requires everything he would require from a machine. Thus the worker is relieved of the personal responsibility of his actions and does not own the fruits of his work.

(for further reading :
1. Andrew Chua, A defence of Aristotle on natural slavery, 2014
2. David Ellerman, Abolish human rentals)

Advertisement