…που δεν είναι και τελείως άσχετο με την πολιτική.
Ούτε όλα αρχίζουν με το Λόγο, όπως κηρύσσει το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, ούτε όλα αρχίζουν με την Πράξη, όπως θέλει ο Φάουστ του Γκαίτε. Σ’ ένα χαώδες σύνολο ξεπηδούν τόσο αυτό που ονομάστηκε σκέψη όσο και αυτό που ο λόγος ονόμασε πράξη-άρρηκτα δεμένος μαζί της. Η βαθύτερη ερωτηματική σκέψη δεν είναι πια ούτε ιδεαλισμός ούτε υλιστική. Υλισμός, απλός ή διαλεκτικός, δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι ο ίδιος μία φιλοσοφική θεωρία , ιδεαλιστικά προσδιορισμένη. Σε κάθε σύλληψη ή σχέση των ανθρώπων μ’ αυτό που λέγεται υλικό υπάρχει μία υποτυπώδης σκέψη.
…
Ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός γκρεμοτσακίζεται όχι από τον υποτιθέμενο φιλελεύθερο ή νεοφιλελεύθερο ιδεαλισμό που μετατρέπει ολόκληρη τη ζωή σε εμπόριο, αλλά σύμφωνα με το πρόσταγμα της εποχής. Ο αναρχισμός μένει ένα τελείως ασύστατο και αντιφατικό, φθηνό και ψευτορόζ όνειρο, ενώ ο τροτσκισμός και οι ανάλογές του ομάδες αποτελούν ομίλους παλαιών πολεμιστών ή φολκλορικά φαινόμενα.
Ο ιδεαλισμός – που γνώρισε μεγάλες στιγμές και μορφές – εξιδανικεύει, εξωραΐζει,μένει και αυτός ριζικά αντιφατικός. Υλισμός και ιδεαλισμός αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που έγινε κίβδηλο. Ο ιδεαλισμός και ο αντιιδεαλισμός, η μεταφυσική και ο κυρίαρχος θετικισμός είναι και μένουν οντολογικά προσδιορισμένοι, αγνοώντας το θεμελιακό τους προσδιορισμό. Η φιλοσοφία – πάντα λιγότερο ή περισσότερο οντολογική – ζει το τέλος της, τέλος που θα διαρκεί ίσως και αιώνες, ενώ μία άλλη, ας πούμε νέα σκέψη που μας ανοίγει και μας ανοίγεται γίνεται σπανιότατα ακουστή. Η κουτή αυτή εποχή την αγνοεί και την εξοστρακίζει.
Σε ποια σκέψη λοιπόν που μας ανοίγεται να ανοιχτούμε;
του Κώστα Αξελού
«Από το εργαστήρι της σκέψης»
απόσπασμα.
Heroico Desembarazo 
γουστάρω απόσπασμα..συμφωνώ απολύτως με τον Αξελό για τις φιλοσοφικές «παρατάξεις»
παρακάτω αναφέρεται και στην οικολογία.
» Η ίδια η οικολογία ασκεί μία επιμέρους κριτική, ονομάζει ορισμένα δεινά, προβαίνει σε αρνήσεις, αλλά δεν αντιπροτείνει πολλά πράγματα, σχεδόν τίποτα. Δε βλέπει τις προϋποθέσεις και τις ανάγκες του σημερινού και αυριανού κόσμου, μένει νοσταλγική και, παρ’ όλες τις καλές της προθέσεις, της λείπει η προφητική ματιά. Η οικονομία( η θεωρία και η πρακτική της) δεν αντικαθίσταται τόσο εύκολα από την οικολογία ( και την κοντόφθαλμη πρακτική της).»
Γιατί άραγε ο Αξελός δε γίνεται σημείο αναφοράς στην Ελλάδα; Δεν τον έχω διαβάσει και πολύ αλλά μου φαίνεται πολύ πιο βαθύς και πλήρης από τον Καστοριάδη.
Τον Αξελό δεν τον χαρακτηρίζω τυχαία αδικημένο -όχι μόνο σε ελλαδικό επίπεδο.
»Ο πολιτισμός μας χαρακτηρίζεται από τη λέξη «πρόοδος». Η πρόοδος αυτή συνιστά τη μορφή του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το να προοδεύεις συνιστά χαρακτηριστικό του. Ο πολιτισμός μας είναι τυπικά κατασκευαστικός και καταγίνεται με το να οικοδομεί ολοένα πιο περίπλοκες κατασκευές.» βιτγκενσταιν
Δεν χωράνε σκέψεις σαν του Αξελού σε αυτό το πράγμα -αυτό σαν μια πρώτη αναφορά για τας Ευρώπας- δεν είναι αποδοτικές…
Όσο αφορά την Ελλάδα το γιατί δεν γίνεται σημείο αναφοράς νομίζω πως το ξέρουμε -επίπροσθετα κυριαρχεί και ο κομματικοιδεολογικός ταλιμπανισμός, είμαστε βαθύτατα θρησκευόμενοι και δογματικοί άνθρωποι εμείς οι -δήθεν- μη ορθόδοξοι… χιούμορ.
Στην πρώτη παράγραφο θίγεται ένα κομβικό σημείο διαφοράς ανάμεσα στην ελληνική και την δυτική σκέψη.
Δεν χρειάζεται νομίζω να αναφερω πως δυισμός-μονισμός είναι ιδεαλισμός-υλισμός είναι πολεμικές κοινωνικές κατασκευές, τεχνητά δίπολα.
Με το κείμενο συμφωνώ σχεδόν απόλυτα -κάτι που σπάνια συμβαίνει.
Χαιρετώ.
Υ.γ: ο Καστοριάδης ήταν πολιτικός φιλόσοφος, ο Αξελός ήταν στοχαστής-ταξιδευτής ανοιγόμενος σε μια νέα ερωτηματική σκέψη -εξου και σαγηνευτικός. Η σκέψη και των δύο -οπως και η σκέψη του Κονδύλη- είναι υπερπολύτιμη σε διαφορετικά επίπεδα και για διαφορετικούς λόγους. Και οι τρεις τους ήταν ρηξηκελευθοι, και οι τρεις τους έκαναν ότι έκαναν γιατί υπερέβησαν τα σύνδρομα τους, αυτή τη θρησκευτική-δογματική-σκιά που ονομάζεται »ο» μαρξισμός -και έτσι γόνιμοποιήθηκαν βαθύτατα από τη μαρξική σκέψη.
Αν μιλούσαν και σκέφτονταν μόνο στη Γαλλική ή στη Γερμανική γλώσσα -και όχι και στην Ελληνική- το πιο πιθανόν θα ήταν να ήταν απλά τρεις ακόμα μαρξιστές…
Δεν έχω παρά να συμφωνήσω φίλε Δημήτρη.
Αν και, εγώ προσκείμενος φιλικά προς τη σκέψη του αναρχισμού, θα ήθελα περισσότερες εξηγήσεις γιατί χρησιμοποίησε λέξεις όπως «ψευτοροζ» (?) «αντιφατικό».Ασύστατο γιατί; γιατί είναι ρομαντικό; ελπίζει σε μια εξωραϊσμένη ιδέα συναίνεσης;
Χαιρετώ φίλε -δεν γνωρίζω ακόμα όνομα…
Ο τρόπος που απαντά ο Διογένης όταν τον επικρίνουν που αυνανίζεται στην Αγορά της Κορίνθου πετάει όλο τον Φρόυντ, σχεδον τη ψυχανάλυση και μαζί όλα μας τα συμπλέγματα στα σκουπίδια.
Αυτός ο κυνισμός ‘’αναρχισμός’’ –που τόσο απέδιδε αξία ο Νίτσε ενω παράλληλα χαρακτηριζε τον Πλάτων ανιαρό- βέβαια δεν έχει καμία σχέση με τα σύγχρονα ηθικοπλαστικά οράματα παραδείσων μη εξουσίας ή με τη φουκίτιδα (έτσι ονομάζουν τη μανία με τον φουκό) που έχει καταλάβει τις θεωρητικές σχολές των Αθηνών και που αναδεικνύει την καταπίεση στην καταναλωτική και ευημερούσα μέχρι πρότινος κοινωνία μας…
Ουσιαστικά έχουμε πάρει όλες τις πολιτικές –και όχι μόνο- σκέψεις και έννοιες, τις έχουμε ηθικοποιήσει μέσω του χριστιανισμού [ανάγουμε το πολιτικό στο ηθικό βλ. τη παρατήρηση του Καστοριάδη Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι ή το περίφημο όλοι είναι ίσοι (αυτός ισχυρισμός είναι, ούτως ή άλλως, εσφαλμένος: η ισότητα είναι δημιουργία των ανθρώπων που δρουν πολιτικά)] τους βγάλαμε το ράσο και τους φορέσαμε εκκοσμικευμένο σακάκι.
Πολιτικό >
Θεολογικό >( ποιος αποφασίζει; ποιός, που και πότε κατέχει «την» αλήθεια;)
Οικονομικό >( ποιος αποφασίζει; ; ποιός, που και πότε κατέχει «την» αλήθεια;)
Πολιτική > πολιτική θεολογία > πολιτική οικονομία ή και οικονομική θεολογία (χα, χα!)
Το κύριο χαρακτηριστικό και των τριών συγγραφέων που ανέφερα –Καστοριάδης, Αξελός, Κονδύλης- είναι η φράση:
Εδώ δεν κάνουμε ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑ –δεν είμαστε ψευτορόζ.
Υ.γ: ‘’αντιφατικό’’
Οι μαχητικοί οπαδοί του αθεϊστικού ανθρωπισμού υπερνικούν, αν όχι λογικά, πάντως ψυχολογικά, τη δυσκολία αρνούμενοι συχνά να θεωρήσουν τους αντιπάλους τους ως πλήρεις ανθρώπους και κρατώντας μ’ αυτόν τον εκλεκτικό τρόπο άσπιλη την Ιδέα του Ανθρώπου.[Α, ρε Johann Kaspar Schmidt πόσο δίκιο είχες… στις επισημάνσεις, όχι στις προτάσεις σου…] Το ίδιο κι οι θεολόγοι: φορτώνοντας όλα τα κακά στις μηχανές του Διαβόλου λησμονούν ότι και εκείνος «εξ αγγέλων εξέπεσε». Ακριβώς η αδυναμία ικανοποιητικής ερμηνείας της πτώσης οδηγεί και τις δύο φορές, από ενστικτώδη αντίδραση, στην άρνηση συμπερίληψης του αντιπάλου στον ορισμό του ΙΔΕΩΔΟΥΣ και μαζί στην ΕΛΠΙΔΑ του παραδείσου.
Παναγιώτης Κονδύλης.
Μπορεί να συνεισφέρει στη σκέψη σου η Παλιά και νέα θεότητα.
«Ο τρόπος που απαντά ο Διογένης όταν τον επικρίνουν που αυνανίζεται στην Αγορά της Κορίνθου πετάει όλο τον Φρόυντ, σχεδον τη ψυχανάλυση και μαζί όλα μας τα συμπλέγματα στα σκουπίδια.»
Αν έχεις το χρόνο, θα ήθελα να το αναλύσεις λίγο, γιατί θυμάμαι ότι ο ίδιος ο γαμπρός του Λακάν, ο Μιλλέρ παραλληλίζει το Διογένη με την ψυχανάλυση για να δείξει ότι το ίδιο με τον Διογένη κάνει η ψυχανάλυση.
Εγώ προσωπικά, νιώθω την ανάγκη να μιλήσω με κάποιους ψυχαναλυτικούς όρους όπως πχ ναρκισσισμός, έλλειψη. Ποιος δε χρησιμοποιεί τον όρο φαντασίωση; Εσύ τι γνώμη έχεις για την επιθυμία ως έλλειψη από ψυχαναλυτική οπτική;
Κατά τα λοιπά ωραία τα λες και θα δω τις παραπομπές σου.
Να ρωτήσω κάτι για τον Αξελό. Συμφωνείτε με μια ανάλυση όπως αυτή της »μοίρας της σύγχρονης Ελλάδας»???
Έχω απλώς να παρατηρήσω, ότι μπορεί όλες οι μομφές του Αξελού στο δίπολο υλισμός-ιδεαλισμός (και στην πράγματι στρεβλή απολυτοποίηση και υποστασιοποίησή του) να έχουν αντικειμενικό έρεισμα και να εντοπίζουν τρωτά σε όλες αυτές τις φιλοσοφικές »παρατάξεις». Από την άλλη, αν δοκιμάσουμε να ανοιχτούμε τελικά στη σκέψη του Αξελού για τη μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας, αναρωτιέμαι, λόγου χάρη, πώς ο συγγραφέας με διαπιστώσεις όπως ότι το ελληνικό κράτος »ουδέποτε έγινε μορφή με περιεχόμενο, η οποία να διαμορφώνει τα άτομα τα οποία περιέχει» και «η Ελλάδα είναι και δεν είναι ελληνική, διαθέτει και δεν διαθέτει μοίρα, είναι και δεν είναι νεωτερική», ή »«για να γίνει η Ελλάδα αληθινά νεωτερική θα πρέπει να υπάρξει ένα κίνημα προερχόμενο από τη δική της ουσία…», ή «Μπορεί η σύγχρονη Ελλάδα να «τρέφεται» με τη δυτική σκέψη, αλλά προσπαθεί απεγνωσμένα να χωνέψει τις ξένες επιστημονικές επιτεύξεις», πώς όλες αυτές οι παρατηρήσεις ξεπερνούν διάφορα ρεύματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς (για να μην αναφερθώ μόνο στην μαρξιστική γραμματεία). Το βιβλίο που προανέφερα, αποτελεί σκόρπιους στοχασμούς που μπορούν μεν να φωτίσουν διάφορα ανεπίγνωστα για άλλες προσεγγίσεις σημεία περιλαμβάνοντας στο πεδίο ορατότητας της προβληματικής πολλούς αγνοημένους παράγοντες, αλλά προσωπικά δεν μου λέει ιδιαίτερα πράγματα. Δεν μου αρέσει αυτό το είδος των επιχειρημάτων, αλλά εν προκειμένω θα το επικαλεστώ. Πόσο προωθείται το παραπάνω βιβλίο από συντηρητικούς κύκλους, οι οποίοι στις διατυπώσεις του (και αναφωνώντας σήμερα πόσο επίκαιρο είναι) βρίσκουν μάλλον μια ευκαιρία συγκάλυψης του εκμεταλλευτικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος, με τις εμφάσεις στο κράτος ή στο νεοελληνικό, σε αντίστιξη με το αρχαιοελληνικό, ήθος?
Φίλε,
έχοντας διαβάσει το βιβλιαράκι, χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω τον Αξελό, άποψή μου είναι ότι μιλά έτσι με μία έννοια ότι η Ελλάδα επιδιώκει φαντασιακά μιμούμενη απραγματοποίητους φαντασιακούς στόχους. Όχι δηλ. ότι της ασκεί κριτική επειδή δεν κάνει κάτι σωστό, πχ δεν είναι σωστό κράτος. Για το λεξιλόγιο ίσως φταίει και το ότι γράφτηκε το ’54. Πάντως, είναι κριτικός απέναντι στον ελληνοκεντρισμό και αυτό που ξεχωρίζει είναι υπέρ μιας «ποιητικής’ σκέψης, κάτι που δεν είναι δυνατό καν να σκεφτούν διάφοροι συντηρητικοί. Μην ξεχνάς πως και ο Μαρξ έχει χρησιμοποιηθεί πρόσφατα από μαλάκια για μιλήσουν κατά των μεταναστών.
Όταν για παράδειγμα στο «για μια προβληματική ηθική» γράφει «Όμως η ηθική δεν είναι αποκλειστικά μια υγιεινή των απαγορεύσεων και μία ποίηση των συνταγών» δε βλέπω να αφήνεται κάποιο ίχνος υπέρ κρατικών κανονιστικοτήτων και στοχοθετήσεων. Προσωπική εκτίμησή βέβαια με τα λίγα που ξέρω.
ΥΓ λέξεις όπως ουσία και περιεχόμενο στο πλαίσιο της σκέψης του καθενός σημαίνουν και άλλα πράγματα. Όπως και στον Heidegger η «ουσία’ δεν είναι κάτι σταθερό και αμετάβλητο.
Ευχαριστώ για την απάντησή σου. Σε κάθε περίπτωση, το συγκεκριμένο απόσπασμα που παραθέτεις δεν θεμελιώνει τον αρνητικό σχολιασμό μου, αφού είναι πολύ πυκνό και ενδιαφέρον. Απλώς έχω ορισμένες συνολικότερες απορίες για την τριάδα Καστοριάδης (Cardan…)-Παπαιωάννου-Αξελός, με τους οποίους θέλω να ασχοληθώ πιο επισταμένα και αν κάτι τους ενώνει, είναι τόσο η κριτική στον μαρξισμό όσο και το αμφίσημο των τοποθετήσεών τους σε ορισμένα ζητήματα.
Πράγματι, ό,τι «συμπέρασμα » βγάλεις προκύπτει από το δικό σου διάβασμα.
Mε αφορμή αυτή την μετάθεση στην κουβέντα θα κάνω ένα μικρό ταξιδάκι γιατί εμπειρικά διακρίνω σύνδρομα –και έχω κάνει αρκετές συζητήσεις για αυτά τα σύνδρομα…
Η γραφή και η σκέψη του Αξελού είναι ερωτηματική-ποιητική, ρέουσα, αφαιρετικά στοχαστική όχι ορθολογική με την τρέχουσα δήθεν επιστημονίζουσα έννοια (εάν θέλω ορθολογικά ιδιαίτερα πράγματα μπορώ να ασχοληθώ με τις θετικές επιστήμες, άλλα έχω μπουχτίσει με δαύτες, εκεί πατάει η σκέψη μου’ άλλωστε ακόμα και οι ανοησίες εκλογικεύονται και εξορθολογίζονται και υπάρχουν πολλές κυρίως στις ανθρωπιστικές ‘επιστήμες’). Σίγουρα ο Αξελός δεν μας ζητά να ανοιχτούμε στη σκέψη του για τη μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας! είχε γράψει τόσα βιβλία ο άνθρωπος (κεντρικά θέματα: ερωτηματική-ποιητική σκέψη, γίγνεσθαι, τεχνική, Ηράκλειτος και Μαρξ κυρίως αλλά και Πασκάλ). Μου δημιουργεί εντύπωση να μένουμε στο δοκίμιο αυτό -γιατί από ότι είδα στο διαδίκτυο περί δοκιμίου πρόκειται, δεν το έχω διαβάσει, προτιμώ γενικά ολοκληρωμένα κεντρικά έργα. Γιατί αναφερόμαστε αλήθεια σε αυτό το δοκίμιο και όχι σε κάποιο από τα τόσα βιβλία του;…
Μου θυμίζει ανάλογη κατάσταση με όσους μαθαίνουν τον Κονδύλη από ‘τη καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία’ ή πιο ποπ από ‘τα αίτια της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας’ και από κείμενα του σε εφημερίδες. Αλλά αναρωτιέμαι με αυτή τη νοοτροπία δεν θα πρέπει να διαβάζουμε Κονδύλη; ‘επειδή κάποιοι συντηρητικοί κύκλοι’;… ή μήπως ακόμα όποιος έχει ασκήσει εξαιρετική κριτική και στον φιλελευθερισμό και στον μαρξισμό, αυτόματα –επειδή έτσι διαβάσαμε κάπου- τον κατατάσσουμε στους συντηρητικούς ή στους ρεβιζιονιστάς (πάλι βλ. Κονδύλη , Καστοριάδη)
Μήπως παλαιότερα δεν έπρέπε να διαβάζουμε –ούτε- Καστοριάδη;… Μήπως αργότερα κάποιον άλλο;…
Για πόσο καιρό ‘χάθηκε’ ο Νίτσε –εξαιτίας του ‘στοχαστή’ που ακούει στο όνομα… Λουκατς!; -τώρα κάνουμε μια μίξη και με Εκο και έχουμε την έννοια του πρωτοφασισμού και τα χαρακτηριστικά στάδια της…
Ο Χάιντεγκερ… δεν έγινε πάλη για να διαβαστεί ο Χάιντεγκερ;…
Γίνεται κατανοητό που οδηγεί όλο αυτό;… Ποια είναι επιτέλους αυτή η ορθοδοξία;…
Παρακολουθώ τις σκέψεις του φίλου σε αυτό το μπλόγκ ακριβώς επειδή έχει το σθένος να διαβάζει τους αρχαίους από τα ‘αριστερά’ καθως οι ορθόδοξοι –όχι οι χριστιανοί, οι άλλοι- δεν τους έχουν ανάγκη, έχουν επιλύσει τα του δόγματος… Έχουμε προχωρήσει βλέπεις βρε παιδί μου έτη φωτός από εκεί που μας άφησε για παράδειγμα ο Αλκμαίων και έχουμε εξακριβώσει τη φύση της σχέσης μεταξύ αίσθησης και νόησης και έχουμε οριοθετήσει απόλυτα τις λειτουργίες τους… λέμε ότι η νόηση είναι αυτό που μετρούν τα τεστ ευφυίας! Μιλάμε για επιστήμη…
Και για να φτάσω στο πυρηνικό ερώτημα.
Υπάρχει κάποιος που κατέχει την αποκλειστικότητα «της» προοδευτικότητας;
Για να ξέρω σε ποια εκκλησία θα πρέπει να ανάψω κερί…
Και στον πυρήνα των ανησυχιών.
Αν κυριαρχήσει –ξανά- κάποιου είδους φασισμός δεν θα φταίει ούτε το γεγονός ότι συντηρητικοί κύκλοι προωθούν ένα βιβλίο του Αξελού, ούτε το παρελθόν του Χάιντεγκερ, ούτε επειδη ο… κ.κ. Λουκατς αποκάλυψε τον ‘ανορθολογισμό’ του Νίτσε, ούτε το ότι κάποιοι κακοί πολεμάνε τον διαφωτισμό, ούτε το ότι επιβεβαιώθηκε ο πρωτοφασισμός του Έκο.
Όλα τα προηγούμενα είναι για να κατασιγάζουν την υπαρξιακή αγωνία και να προσφέρουν έναν άνετο ύπνο δίχως έννοιες επιβεβαιώνοντας πως κάποιος ανήκει στους καλούς.
Θα φταίει το ότι δεν υπήρξέ σοβαρή και αξιόπιστη πρόταση προστασίας της κοινωνίας (ή δεν την παρήγαγε η ίδια) από την κατάλυση των κοινωνικών δομών και την άλωση που επιφέρουν οι ‘αγορές’ αυτή την στιγμή.
Απλά σαν ένα ταξιδάκι τα προηγούμενα -γιατί έρχονται δύσκολοι καιροί…
Κύριε Αξελέ
Τι κρατά ζωντανή τη σκέψη σας;
Η αναζήτηση, στη ζωή και στη σκέψη, της σύγκλισής τους και η αδυναμία της απόλυτης συνέπειας…
…Η κουτή αυτή εποχή την αγνοεί και την εξοστρακίζει.
Θα εκτιμούσα και ένα σχόλιό σου για την ψυχανάλυση όπως το ανέφερα λίγο παραπάνω.
Και μιας και μιλάμε με αφορμή τον Αξελό, γνωρίζει κάποιος εαν κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Αυτό που επέρχεται» γιατί δεν το βρίσκω πουθενά -ή μήπως δεν θα πρέπει να το αγοράσω εαν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Εστία;…
Δεν το γνωρίζω φίλε.
Χαιρετώ.
Δεν υπάρχουν επιστημονικά συστήματα ερμηνείας νοήματος, υπάρχουν θρησκευτικά, φιλοσοφικά (μεταφυσικά), ηθικά, ιδεολογικά, ‘ιδεαλιστικά’ –αφού αρέσει τόσο η λέξη στους ‘θετικιστές’ επιστήμονες του νοήματος. Σε αυτά τα συστήματα κυριαρχούν οι φιλόσοφοι του Πλάτωνα, είτε είναι ο προηγούμενος, είτε ο Μωάμεθ, είτε ο Γκάντι, είτε ο Φρόυντ, είτε οποιοσδήποτε άλλος.
Περί της επιθυμίας ως έλλειψης νομίζω η αντίστοιχη ανάρτηση που αναφέρεται και στα περι της αλήθειας δίνει το στίγμα –περιορισμένη βέβαια από τη γραφή και την αδυνατότητα διαλόγου λόγω διαδικτύου.
Ο νάρκισσος είναι ο πρώτος μοντέρνος χαρακτήρας στην δυτική ιστοριογραφία-μυθολογία πολύ πριν τους μοντέρνους καιρούς. Ο όρος χρειάζεται, συμφωνώ, αλλά γενικότερα δεν ‘καταλαβαίνω’ τη ψυχολογικοποίηση των πάντων –ούτε την παράλληλη οικονομικοποίηση της κοινωνικής θεωρίας (ατομικά σεξοκεντρικός αναγωγισμός και κοινωνικά οικονομικός αναγωγισμός)- και γιατί η εκλογίκευση ενός ηθικού συστήματος διεκδικεί να μιλά στο όνομα της επιστήμης –πολλές φορές με μεγαλύτερη αλαζονεία και εντονότερο ντετερμινισμό από οποιαδήποτε ‘θετική’ επιστήμη.
ως προς τι;
Η φαντασία και η δημιουργία είναι θεμελιώδη στοιχεία του ανθρώπου -ευτυχώς. Όνειρα, φαντασιώσεις, όλα αυτά υπάρχουν, γιατί τα ταυτίζεις με το σύστημα ερμηνείας τους;
Φαντασία, δημιουργία, όνειρα και φαντασιώσεις υπήρχαν πριν την ψυχανάλυση και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά από ένα –ενδεχόμενο- τέλος της -λέμε τώρα…
Aν δεν υπήρχε κάτω απ’ το απόσπασμα η υπογραφή του Αξελού, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι γράφει κάποιος μηδενιστής όχι από ιδεολογία αλλά ακριβώς από έλλειψη κάθε ιδεολογίας. Σε ποιά σκέψη λοιπόν περιμένεις ύστερα ν’ ανοιχτείς Αξελέ;
Παρακάτω λέει υπέρβαση της φύσης, του ανθρώπου, του θεού. που τα θεωρεί ως τον ένα στόχο του ποιητικού στοχασμού, ο οποίος δεν είναι μία υπέρτατη αρχή και προσφέρεται σα δώρο σε όλους μας και σε κανέναν αγαπητέ «Benoit»
Για ποιητικό ρεύμα ψάχνει ο Αξελός ή για πολιτική διέξοδο, δηλαδή για πρακτική φιλοσοφία;
Πώς εννοείς το ποιητικό ρεύμα, ως λογοτεχνικό ρεύμα; Γιατί το ποιείν το αναπτύσσει εμπνεόμενος από τον Heidegger
Εσύ ανέφερες φίλεheroicodesembarazo ότι ο Αξελός θεωρεί αυτά που γράφει παρακάτω ως τον ένα στόχο του ποιητικού στοχασμού. Και αναρρωτιέμαι, ποιητικό ρεύμα άραγε ψάχνει ο Αξελός;
Επιπρόσθετα για αυτό ακριβώς στοχάζεται το (είναι εν τω) γίγνεσθαι (του κόσμου), το παιχνίδι, τις εξουσίες που αλληλοσυμπλέκονται συνθέτοντας ένα πεδίο μαχών και μιλά για περιπλάνηση -λέξη η οποία εμπεριέχει τη πλάνη, όπως και η αποπλάνηση και η παραπλάνηση, αλλά στις μέρες μας αλίμονο! η κύριά ασχολία και θέληση μας είναι μη και τυχών απο-πλανηθούμε. Ω, τι άγχος, φόβος και έγκλημα πραγματικά… Και εαν δεν αποπλανηθούμε πως θα γοητευθούμε; Μα ένα πράγμα επιδιώκουμε και έχουμε σα συμπήρωμα της κύριας ασχολίας μας, να ερμηνεύουμε, να ελέγχουμε, να καταλαβαίνουμε/κατανοούμε -να κάνουμε κατάληψη, κατοχή μιας σκέψης, όπως κάνουμε κατάληψη σε ένα κτίριο’ υπό την κατοχή μας, το θέτουμε στους δικούς μας σκοπούς. Πάντως το ενδιαφέρον είναι πως ο Αξελός -όπως και κανείς από όσους αναφέρθηκαν- δεν ξεκίνησε σα «μηδενιστής» και ούτε κατέληξε «μηδενιστής».
Πάντως το ενδιαφέρον είναι πως ο Αξελός -όπως και κανείς από όσους αναφέρθηκαν- δεν ξεκίνησε σα “μηδενιστής” και ούτε κατέληξε “μηδενιστής”.
Πράγματι αν αναλογιστούμε ότι «πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση[1]. Κατά τoν Ελληνικό εμφύλιο πολέμο, οργανώθηκε στο ΚΚΕ και ήταν οργανωτής και δημοσιογράφος. Το 1945 , μετά την διαγραφή του από τις τάξεις του ΚΚΕ και την συνακόλουθη καταδίκη του σε θάνατο από στρατοδικείο, » (από βίκι)
Αυτό βασικά που έγραψα ως απάντηση στον Δημήτρη πάει περισσότερο σε αυτό σου το σχόλιο φίλε heroicodesembarazo.
Το θέμα φίλε Δημήτρη δεν είναι πώς ξεκινάει κανείς, αλλά πώς καταλήγει. Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που πουλήσαν ιδεολογίες και ένα δευτερόλεπτο πριν από το θάνατο. Υπήρχαν παιδάκια που παίξαν αντιβασιλικό παιχνίδι και πεθάναν αναφωνώντας «ζήτω ο βασιλεύς!» Και τ’ ανάποδο. Υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Κόκκινο Ντάνι που ξεκινήσαν αριστεροί και τώρα την έχουν δει φασίστες του κερατά… Για να πουλήσει κανείς έναν τόπο, για να πουλήσει κανείς μια ιδεολογία αρκεί καμιά φορά και ένα δευτερόλεπτο πριν από το θάνατα. Και πίστεψέ με πουλάει και σαν είδηση. Ο Αξελός δεν ξεκίνησε σαν «μηδενιστής» αλλά απ’ αυτά που γράφει φαίνεται ότι κατέληξε ως τέτοιος. Και το θέμα δεν είναι μόνο να ερμηνεύουμε, να ελέγχουμε, να καταλαβαίνουμε/κατανοούμε. Από μόνο του αυτό δεν λέει τίποτε αν δεν υπάρχει ένας προσανατολισμός, ένας σκοπός δηλαδή που να δίνει ένα νόημα σε όλα αυτά.
Πάντως σου ανέφερα 3 υπερβάσεις που επιδιώκει
Όλοι οι προηγούμενοι θα χαμογελούσαν και θα σιγοψυθίριζαν μαζί με τον Αξελό -που ήταν ο τελευταίος που έφυγε:
»κρατάμε χιλιάδων χρόνων πίκρα. Γιατί μας έμαθαν ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι το ιδεατόν του Πλάτωνα, το καλό του Χριστιανισμού, ο καλός αστός και μετά ο καλός προλετάριος, σήμερα ο καλός παραγωγός… Η ανθρωπότητα έχει υποστεί χιλιάδων χρόνων κηρύγματα που την περιορίζουν ολοένα και πιο πολύ.»
Αυτό είναι το κοινό τους -για όσους το αναζητούν.
Πράγματι, όπως είπα σου ανέφερα 3 υπερβάσεις που επιδιώκει όσο αφορά την έλλειψη προσανατολισμού που του προσάπτεις (αν του το προσάπτεις)
Και τί μας λέει δηλαδή η υπέρβαση της φύσης, του ανθρώπου, του θεού ως προς τον προσανατολισμό της σκέψης; Μια νέα σκέψη μάς ανοίγεται μπροστά μας λέει ο Αξελός. Ποιά είναι αυτή; Θα σου πω εγώ ποια είναι, παραφράζοντας κάπως τον Brecht. Αυτοί που είναι εναντίον της ιδεολογίας είναι υπέρ της ιδεολογίας που τους επιβάλλεται. Και πράγματι η νέα ιδεολογία που ανοιγόταν μπροστά όταν έγραφε ο Αξελός ήταν η ιδεολογία ότι δεν υπάρχει πλέον καμία ιδεολογία, η λογική του ύστερου καπιταλισμού για να έρθουμε στην πολιτική.
Γεια σου φίλε Benoit.
Είπα πουθενά πως το θέμα είναι πώς ξεκινάει κανείς;
Το ξεκίνημα και το τέλος –απλά τα αναφέρω καθώς- δεν φανερώνεται κατ’ εμε μηδενισμός, σε καμία από τις δυο περιπτώσεις, απλά εσύ λες ότι φαίνεται ότι κατέληξε ως τέτοιος –δηλ. μηδενιστής. Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω για τον χαρακτηρισμό παρά μόνο να αναφέρω πως με τη πολυσημία του όρου μηδενισμός, πολλές φορές εννοούμε κακός ή μη δικός μας’ αλλά αυτές είναι διαφορετικές λέξεις.
Και επέτρεψε μου με όλη η καλή διάθεση να έχω τη δική μου εμπειρία από τι είναι γεμάτος ο κόσμος και να μην χρειάζομαι υποδείξεις, εκτός εάν τα αναφέρεις αυτά απλά σαν επιχειρήματα και όχι σαν υποδείξεις και υπενθυμίσεις (με τις οποίες άλλωστε συμφωνώ, εξ ου και μια κάποια απόσταση μου από τις ιδεολογίες).
Μια ερώτηση.
Ποιος δίνει αυτό το νόημα –σε όσα αναφέρεις- ποιος το ορίζει δεσμευτικά για τους άλλους;
Υ.γ:
‘για ποιητικό ρεύμα ψάχνει ο Αξελός ή για πολιτική διέξοδο, δηλαδή για πρακτική φιλοσοφία;’
αυτό ακριβώς το ή δεν υπάρχει στη σκέψη του Αξελού.
Benoit
Τώρα είδα τη διευκρίνιση σου ότι οι υπενθυμίσεις ήταν για το σχόλιο του heroicodesembarazo και όχι για δικό μου σχολιασμό.
Benoit,
ξεκίνησα το απόσπασμα επίτηδες από εκεί που να φαίνεται ήδη ότι σκέψη και πολιτική συσχετίζονται.
Πιο πριν μιλά για την πολιτική.
Επίσης, στο σχόλιό σου διαπιστώνω ότι χρησιμοποιείς τη λέξη ιδεολογία 5 φορές.
Αυτή η λέξη μπορεί να σημαίνει τα πάντα αλλά και τίποτα. Επομένως, ένα επίδικο είναι η ίδια η έννοια. Για μένα είναι ιδιαίτερα προβληματική και λειτουργεί όπως η κόκα κόλα. Πάει με όλα.
‘‘για ποιητικό ρεύμα ψάχνει ο Αξελός ή για πολιτική διέξοδο, δηλαδή για πρακτική φιλοσοφία;’
αυτό ακριβώς το ή δεν υπάρχει στη σκέψη του Αξελού.‘
Και αυτό το λες για θετικό;
Όσον αφορά για την ερώτηση, για το ποιος δίνει αυτό το νόημα –σε όσα αναφέρεις- ποιος το ορίζει δεσμευτικά για τους άλλους, δεν την κατάλαβα.
Φίλε heroicodesembarazo χρησιμοποιώ την ιδεολογία με την έννοια απλά ενός συνόλου ηθικών, πολιτικών, κοινωνικών και φιλοσοφικών ιδεών, αρχών, απόψεων και αντιλήψεων που έχει ένα άτομο ή μια κοινωνική ομάδα.
Τι γίνεται με τα κενά ανάμεσα σε αυτές τις λέξεις;
:)
Δεν καταλαβαίνω
Θέλω να πω πως μία συμβατική έννοια της ιδεολογίας δεν αγγίζει τη σκέψη του Αξελού, γιατι ο Αξελός κοιτάζει στις ρωγμές της.
Και από πού το συμπεραίνεις αυτό;
…γιατί για ντερριντιανό δεν τον κόβω!
Τον ερμηνεύω απ’τα λίγα του που διάβασα.
Αντιθέτως, θα έλεγα ότι πολλά πράγματα του Ντερριντά βρίσκονται ήδη στον Αξελό. Μάλλον γιατί ένας κοινός τους παρονομαστής είναι ο Heidegger.
‘Αντιθέτως, θα έλεγα ότι πολλά πράγματα του Ντερριντά βρίσκονται ήδη στον Αξελό. Μάλλον γιατί ένας κοινός τους παρονομαστής είναι ο Heidegger.’
Ακριβώς! Και αυτό είναι το ενδιαφέρον καθώς…
Ο Νίτσε και ο Χαίντεγκερ είναι κοινός παρονομαστής του –όπως γράφει ο Καστοριάδης- άκρως γελοίου όρου που εφεύραν, του «μεταμοντερνισμού», για να κρύψουν την εκλεκτική στειρότητα, τη βασιλεία της ευκολίας, την ανικανότητα για δημιουργία, το άδειασμα της σκέψης προς όφελος του σχολιασμού… του παρασιτισμού και της γενικευμένης λεηλασίας.
Το ζήτημα είναι πως η σκέψη του Αξελού ριζώνει σε αυτόν τον κοινό τόπο, όπου άνθισε ο «μεταμοντέρνισμος» αλλά -είναι ίσως ο μόνος που έχει έντονα και εμφανώς αυτές τις επιρροές και- δεν είναι «μεταμοντέρνος». Αυτό είναι το έγκλημά του –και συνάμα το εξαιρετικό ενδιαφέρον του για εμένα προσωπικά. Και εάν κάποια είναι η λογική του ύστερου καπιταλισμού, αυτή είναι ο «μεταμοντέρνισμος» και όχι η προσπάθεια του Αξελού.
Δε νομίζω άλλωστε πως επειδή ο Καστοριάδης έγραφε πως
«Δεν έχουμε το θάρρος ούτε την ικανότητα να δεχτούμε ότι το νόημα της ατομικής και συλλογικής ζωής μας !!!δεν μπορεί πια να δίνεται από τη θρησκεία ή από μια ιδεολογία!!! δεν μπορεί να μας προσφέρεται σαν δώρο, και ότι πρέπει, κατά συνέπεια, να το δημιουργήσουμε μόνοι μας. »
Θα βρισκόταν έστω ένας που θα τον χαρακτήριζε «μεταμοντέρνο» -θα ξερίζωνε την ελιά και θα σηκωνόταν από τον τάφο του ο άνθρωπος.
Με τη παραπάνω αναφορά στον Καστοριάδη αυτό που θέλω να καταδείξω είναι πως γενικότερα το ‘δεν μπορεί πια’ αναφερόμενο στις ιδεολογίες του Καστοριάδη με το ‘οι ιδεολογίες γενικευόμενες πεθαίνουν’ του Αξελού ως !!!επισήμανσεις-διαπιστώσεις!!! έχουν συνάφεια. Η ριζική διαφορά βρίσκεται στον τρόπο αντιμετώπισης αυτού του φαινομένου – πρέπει, να δημιουργήσουμε μόνοι μας ΝΟΗΜΑ –το οποίο δεν υπάρχει- ο ένας και να ανοιχτούμε σε μια νέα σκέψη –καθώς ο κ/Κόσμος ξετυλίγεται σαν παιχνίδι δίχως ΝΟΗΜΑ- ο άλλος.
Και εγώ κοντά στον Καστοριάδη βρίσκομαι –γιατί καταδεικνύει κάτι αληθές περι της εξουσίας ιστορικά η σκέψη του και όχι μόνο-αλλά δεν σημαίνει αυτό πως θα εξαπολύσω Brechtικου τύπου εύκολες κατηγορίες κατά του Αξελού.
Συγγνώμη που θα γίνω λίγο πεζός, αλλά από τον Αξελό φτάσαμε στον Nietzsche; Για να δείξουμε ότι o Aξελός έχει σχέση με τον Derrida… γιατί έχει σχέση με τον Heidegger… γιατί έχει σχέση με τον Nietzsche; Πάρα πολύ αυθαίρετα όλα αυτά, απλώς για να δειξουμε ότι υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Ο Αξελός δεν έχει καμία σχέση, ποιοτικά μιλώντας, με τον Καστοριάδη, επειδή αναφέρθηκε. Αν και ξεκίνησαν από κοινή βάση, ο Καστοριάδης πήγε πολύ μακριά και δεν έμεινε σε εύκολες κατηγορίες και πόσο μάλλον σε «μηδενιστικού» τύπου κατηγορίες (ακόμα στο μαρξισμό που άσκησε δριμεία κριτική δεν τον «μηδενίζει»). Οι κατηγορίες του Αξελού είναι οι εύκολες κατηγορίες γιατί δεν μας λέει τί προτείνει ο ίδιος με τη σκέψη του. Οι κατηγορίες και οι κριτικές είναι εύκολες. Τί γίνεται όμως με το πρόταγμα, με το σκοπό που λέγαμε παραπάνω. Αυτές είναι οι εύκολες κατηγορίες και όχι οι κατηγορίες του Brecht. Ο Brecht από τη μεριά του λέει πραγματικά κάτι πολύ σημαντικό που είναι ακριβώς αυτό που λέει η παραφρασμένη του πρόταση. Ότι όποιος κηρύσσει τον πλήρη ιδεολογικό μηδενισμό, ότι ζούμε πλέον σε μια μετα-ιδεολογική εποχή, ότι τα πράγματα δεν έχουν πλέον καμία ιδεολογία, δεν συμβαδίζει πάντοτε με μια πολιτική εγρήγορση και μπορεί τελικά να σημαίνει απλώς την αιδήμονα συμμόρφωση με αυτούς που παίρνουν αποφάσεις, δηλαδή ακριβώς υπέρ της ιδεολογίας που του επιβάλλεται.
φίλε Benoit
‘Και αυτό το λες για θετικό; ‘ είπα εγώ ότι είναι θετικό; Όχι, εσύ γιατί το λες;
Γράφεις
Από μόνο του αυτό δεν λέει τίποτε (να ερμηνεύουμε, να ελέγχουμε, να καταλαβαίνουμε/κατανοούμε) αν δεν υπάρχει ένας προσανατολισμός, ένας σκοπός δηλαδή που να δίνει ένα νόημα σε όλα αυτά.
Και σε ρωτώ
Ποιος δίνει αυτό το νόημα ποιος το ορίζει δεσμευτικά για τους άλλους;
Υ.γ: Πάντως Benoit από το ότι εσύ απλά λες ότι ‘φαίνεται’ να κατέληξε ως μηδενιστής ο Αξελός, περνάμε στην (Brechtική) ερμηνεία σου για την σκέψη του.
Το ‘φαίνεται’ σωστά το έγραψες καθώς τελικά δεν θεωρείς τον Αξελό μηδενιστή, αλλά απλά –όπως προέγραψα- κακό ή μη δικό μας. Ο Brecht είναι πάντοτε αποδοτικός και χρήσιμος όταν θες να εκκινήσεις από την προκείμενη πως αυτός που επικρίνεις όχι απλά είναι μηδενιστής (με την έννοια που προανέφερα, αλλά η λέξη είναι ηθικά φορτισμένη και πουλάει –όπως πουλιέται και μια ιδεολογία), αλλά το απολαμβάνει κιόλας, γεγονός το οποίο βέβαια οδηγεί σε ορισμένα συμπαρομαρτούντα…
«φίλε Benoit
‘Και αυτό το λες για θετικό; ‘ είπα εγώ ότι είναι θετικό; Όχι, εσύ γιατί το λες;»
Μάλλον για αρνητικό το λεω
«Και σε ρωτώ
Ποιος δίνει αυτό το νόημα ποιος το ορίζει δεσμευτικά για τους άλλους;»
Το νόημα το δίνει ο σκοπός και είναι αυτός ο οποίος δεσμεύει το ότι έχεις κάποιο νόημα σε αυτό που κάνεις.
«Υ.γ: Πάντως Benoit από το ότι εσύ απλά λες ότι ‘φαίνεται’ να κατέληξε ως μηδενιστής ο Αξελός, περνάμε στην (Brechtική) ερμηνεία σου για την σκέψη του.
Το ‘φαίνεται’ σωστά το έγραψες καθώς τελικά δεν θεωρείς τον Αξελό μηδενιστή, αλλά απλά –όπως προέγραψα- κακό ή μη δικό μας.»
Προφανώς δεν θεωρώ τον Αξελό μηδενιστή. Άλλωστε έγραψα παραπάνω ότι δεν τον θεωρώ μηδενιστή από ιδεολογία αλλά ακριβώς από έλλειψη κάθε ιδεολογίας, για να μηδενίζει σε τέτοιο βαθμό στο απόσπασμά του αυτό.
Benoit,
Από πού συμπεραίνεις όλα αυτά που προσάπτεις στον Αξελό;
Γιατί εγώ δεν βρίσκω κάτι τέτοιο απ’όσα του έχω διαβάσει.
Μπορείς να κάνεις μία αναφορά;
προσπαθησα να παρακολουθησω τον διαλογο αναποδα ..δηλαδή απο κατω προς τα πάνω .. ε δεν μπορεσα παρα να σταθω σε αυτο:
»Υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Κόκκινο Ντάνι που ξεκινήσαν αριστεροί και τώρα την έχουν δει φασίστες του κερατά… »
και ειπα…μαλιστα ..
αντε να δουμε τι ..αλλο θα δουμε
Benoit, δεν διαλέγεσαι με κάποιον που δεν εκτιμά τον Καστοριάδη, το αντίθετο, τον εκτιμώ βαθύτατα, ωστόσο δεν μου δίνεις την εντύπωση πως έχεις ασχοληθεί με την σκέψη του Αξελού -αυθαίρετη η σχέση Heidegger και Nietzsche με τον Αξελό; (Εαν κάποιος μπορεί να επηρεαστεί από τον Ηράκλειτο, τον Μαρξ, τον Νίτσε και τον Χαίντεγκερ και δεν μπορώ εγώ -επειδη για παράδειγμα μου φαίνεται αντιφατικό- αυτό δεν σημαίνει πως ο άλλος έχει πρόβλημα) Εκτός αν νόμιζες ότι μίλαγα για τον Καστοριάδη. Ο Καστοριάδης ήταν πολύ πιο σκληρός στη κριτική του στον μαρξισμό από ότι ο Αξελός -και πολύ καλά έκανε.
Δεν έχω καμια διάθεση να θέσω σε ανταγωνισμό τον Αξελό έναντι του Καστοριάδη και να ιεραρχήσω ποιός είναι ‘ποιοτικότερος’. Λίγο περίεργα μου φαίνονται αυτά, δεν προσφέρουν στη σκέψη μου κάτι. Πολύ απλά είμαι κοντά στον Καστοριάδη επείδη είμαι πιο πολιτικός σαν άνθρωπος.
Μου φαίνεται υπερβολική η στάση σου, οι άνθρωποι μπορούν να γράφουν, να μιλάνε και να ασκούν κριτική δίχως να μας ρωτάνε εάν συμφωνούμε -σε αυτούς βέβαια συγκαταλεγόμαστε όλοι μας.
Χάρηκα για τη κουβέντα.
ειχα πριν πολλα πολλα χρονια-αρχες του 80 διαβασει το Ηρακλειτος και φιλοσοφια η καπως ετσι του Αξελου … εκει ειχα δει μια αναφορα στο ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΙς χΑΝΤΡΕς του Χερμμαν εσσε. Δανειστηκα το βιβλιο απο καποια τοπική βιβλιοθηκη και ..το εχασα..Μετα ξεχασα τι ελεγε καιο Αξελος στονΗρακλειτο .. Ετσι θαθελα-διοτι η μνημη μου εχει αδυνατισει εντελώς ..να μου εξηγησειμε λιγα λόγια α) τι ηταν αυτο το παιχνιδι με τις χαντρες του ΨΧερμαν εσσα και β) τι σχεση εχει με την φιλοσοφια του Αξελου.
«Benoit,
Από πού συμπεραίνεις όλα αυτά που προσάπτεις στον Αξελό;
Γιατί εγώ δεν βρίσκω κάτι τέτοιο απ’όσα του έχω διαβάσει.
Μπορείς να κάνεις μία αναφορά;»
Φίλε heroicodesembarazo, αυτά που προσαπτω στον Αξελό, ότι «μηδενίζει» κτλ, τα συμπεραίνω εξ ολοκλήρου από το παραπάνω απόσπασμα. Δεν έχω μελετήσει καθόλου Αξελό και οφείλω να το ομολογήσω αυτό. Αλλά οφείλω να ομολογήσω και το άλλο. Ότι από το απόσπασμα που διάβασα δεν μου κάνει καθόλου αίσθηση να τον μελετήσω. Έχω «συναντήσει» πάρα πολλούς σαν τον Αξελό που «μηδενίζουν» απλά για να εντυπωσιάσουν και να δείξουν ότι έχουν να πουν κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό και καινοφανές. Και η ουσία; Μηδέν. Δεν πρόκειται λοιπόν να ξαναπέσω στην παγίδα. Το δις (…τρις… δεν θυμάμαι πόσοι) εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού !
Φίλε Δημήτρη, το ανέφερα και παραπάνω, δεν έχω ασχοληθεί με τον Αξελό καθόλου. Αλλά η αναφορά στον Derrida, στον Heidegger ακόμα και στον Nietzsche για να δείξουμε απλά ότι είναι σημαντική η σκέψη του Αξελού δεν μου φαίνεται και πολύ σοβαρό. Ένας στοχαστής δεν γίνεται σημαντικός με βάση το ποιοι τον επηρέασαν αλλά με το κατά πόσο μπόρεσε να τους υπερβεί. Δεν μπορώ βέβαια να καταλάβω γιατί είναι υπερβολική η στάση μου. Επειδή ζητάω πολλά από ένα στοχαστή που μόνος του ανεβάζει τον πήχη τόσο ψηλά επειδή ακριβώς «μηδενίζει» τα πάντα γύρω του (μαρξισμό, φιλελευθερισμό, τροτσκισμό, αναρχισμό, υλισμό, ιδεαλισμό κτλ.);
Benoit,
Πράξε όπως νομίζεις.
ΤΑΔΕ ΕΦΗ Benoit
»1.Έχω “συναντήσει” πάρα πολλούς σαν τον Αξελό που “μηδενίζουν” απλά για να εντυπωσιάσουν και να δείξουν ότι έχουν να πουν κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό και καινοφανές. Και η ουσία; Μηδέν. ..
2.”Υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Κόκκινο Ντάνι που ξεκινήσαν αριστεροί και τώρα την έχουν δει φασίστες του κερατά… ”
3.Φίλε Δημήτρη, το ανέφερα και παραπάνω, δεν έχω ασχοληθεί με τον Αξελό καθόλου.»
ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΙΝΟΝΤΕς ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ